Η Επανάσταση του 1821 αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους αγώνες του Ελληνικού Έθνους σε όλη την ιστορική διαδρομή του.

Ο Ελληνισμός κατάφερε να επιβιώσει μετά από μακρόχρονη σκλαβιά τεσσάρων αιώνων και να αποτινάξει τη σκλαβιά  με σθένος και ηρωισμό, δημιουργώντας ιστορικό σημείο αναφοράς, διεθνούς αναγνώρισης   της αυτοθυσίας των  πατριωτών.

Η 25η Μαρτίου είναι ημέρα μνήμης, τιμής  και  ευγνωμοσύνης στουςηρωικούς αγωνιστές, στην ηρωική  γενιά  του 1821, η οποία οδήγησε στην Ελευθερία του σκλαβωμένου Ελληνισμού.

Το 1821, καθώς πλησίαζε η 25η Μαρτίου, όπου σύμφωνα με το σχέδιο της Φιλικής Εταιρείας θα άρχιζε η επανάσταση, άρχισαν σταδιακά διάφορα επεισόδια μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων στην Πάτρα. Λίγες μέρες πριν την 25 Μαρτίου έγινε ένοπλη εξέγερση και άρχισε η πολιορκία του κάστρου της πόλης, το οποίο ήταν και ένας από τους σημαντικότερους στρατηγικούς στόχους των επαναστατών.

Λόγω κακής οργάνωσης, έλλειψης πειθαρχίας και οπλισμού, αλλά και λόγω της συνεργασίας του Άγγλου προξένου με τους Τούρκους, δεν έγινε δυνατό να κυριευθεί το κάστρο παρά μόνο στο τέλος της Επανάστασης.

Ανατρέχοντας λοιπόν στο χθες βρήκαμε μια σπάνια φωτογραφία στην σελίδα “PATRAS PHOTOS ΟLD SPECIAL” με τον Αθανάσιο Κανακάρη να κάνει απόβαση στο κάστρο της Πάτρας μαζί με άλλους οπλαρχηγούς.

Δείτε τη:

Αρχείο Αργολικής ΒιβλιοθήκηςΑρχείο Αργολικής Βιβλιοθήκης

Ο Αθανάσιος Κανακάρης ήταν Πατρινός πολιτικός και προεστός. Έλαβε μέρος στην επανάσταση του 1821 και διατέλεσε πρόεδρος του Εκτελεστικού Σώματος του νέου ελληνικού κράτους.

Γεννήθηκε στην Πάτρα και ήταν γιος του καθολικού Μπενιζέλου Ρούφου, γόνου παλιάς αρχοντικής οικογένειας με Σικελική καταγωγή, και της Αγγελικής Κανακάρη, αδερφή των πλούσιων πατρινών εμπόρων Ρόδη και Λουκά Κανακάρη. Περίπου στα 1770 υιοθετήθηκε από τον θείο του Ρόδη Κανακάρη, ύστερα από συμφωνία με τον γαμπρό του καθιστώντας τον παράλληλα και μοναδικό κληρονόμο της τεράστιας περιουσίας του. Όταν ήταν μικρός δέχθηκε επίθεση στο ίδιο του το σπίτι από έναν ψυχοπαθή Οθωμανό, ο οποίος εκμεταλλευόμενος την απουσία των γονιών του επιτέθηκε στον μικρό τότε Αθανάσιο, που άρχισε να φωνάζει. Ευτυχώς για αυτόν έσπευσαν σε βοήθεια οι έμποροι Νικόλαος Σταθακόπουλος και Ζαχαρίας Θωμόπουλος, οι οποίοι κατάφεραν να τον σώσουν. Από τότε η οικογένεια Ρούφου-Κανάκαρη διατήρησε στενές σχέσεις με τις οικογένειες αυτών των δύο. Η εκπαίδευση που έλαβε ήταν ικανοποιητική. Συγκεκριμένα εκπαιδεύτηκε στο σπίτι από ιδιαίτερους δασκάλους. Με τον αδερφό του Αγγελή φαίνονται ως συνδρομητές σε πολλούς καταλόγους βιβλίων του εξωτερικού.

Από νεαρή ηλικία ασχολήθηκε με το εμπόριο, συνεχίζοντας έτσι την οικογενειακή παράδοση. Συνεργάστηκε στενά με τον συγγενή του Ανδρέα Κωστάκη ενώ διατηρούσε και γραφείο στο Λιβόρνο. Το 1785 εκλέχτηκε προεστός της επαρχίας Πατρών. Τόση ισχύ είχε αποκτήσει ώστε ο ιστορικός Φιλήμων να τον κατατάξει μέσα στους πέντε ισχυρότερους προεστούς του Μοριά. Το 1816 φυλακίστηκε από τον τότε Πασά του Μοριά στο σπίτι του Αναστάσιου Δεληγιάννη στην Τρίπολη επειδή αντιστάθηκε στον παράνομο νόμο που φορολογούσε την ταφή των νεκρών. Ο Κανακάρης προσποιούμενος τον βαριά άρρωστο, αλείφοντας το σώμα του με κίτρινο χρώμα, θεωρήθηκε από τον γιατρό του Πασά ετοιμοθάνατος και μεταφέρθηκε στην Πάτρα για καλύτερη νοσηλεία. Ο ίδιος όμως δραπέτευσε με την βοήθεια του Παπαρρηγόπουλου, διερμηνέα του ρωσικού προξενείου, και κατευθύνθηκε για την Κωνσταντινούπολη, όπου πέτυχε την ανάκληση του Πασά της Πελοποννήσου και την κατάργηση του παράνομου φόρου.

Στην Κωνσταντινούπολη παρέμεινε για αρκετά χρόνια ως βεκίλης (=αντιπρόσωπος) του Μοριά. Εκεί φαίνεται να μυήθηκε και στην Φιλική Εταιρεία από τον Παναγιώτη Σέκερη.Με την έναρξη της επανάστασης του 1821 οι Τούρκοι εξέδωσαν φιρμάνι για την σύλληψη και θανάτωσή του. Κρύφτηκε όμως έγκαιρα στη ρωσική πρεσβεία και στην συνέχεια δραπέτευσε με υδραϊκό πλοίο φτάνοντας στην Πάτρα τον Μάϊο του 1821. Εκλέχτηκε, αν και απών, μέλος της Πελοποννησιακής Γερουσίας και στις 15 Ιουλίου μάχεται στο Σαραβάλι. Πολέμησε στην αποτυχημένη πολιορκία της Πάτρας και συγκρούστηκε με τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, αφού ήταν υποστηριχτής του Μαυροκορδάτου τον οποίο και υποδέχτηκε στο Πουρναρόκαστρο. Τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου ορίστηκε παραστάτης της Εθνικής Βουλής, η οποία απαρτιζόταν από 20 μέλη. Στις 22 Ιουλίου του 1822 κατέβαλε υπέρ του αγώνα 20.000 γρόσια.[5] Στην Α΄ εθνοσυνέλευση εκλέχτηκε αντιπρόεδρος ενώ κατά διαστήματα αναπλήρωνε τον πρόεδρο Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο.

Αρρώστησε τον Χειμώνα του 1822 και απεβίωσε στις 14 Ιανουαρίου του 1823 στην Ερμιόνη.

patrasevents.gr