Πάτρα, Μια πόλη σκληρή και ανάπηρη σε υποδομές και κοινωνική πρόνοια

Πάτρα, Μια πόλη σκληρή και ανάπηρη σε υποδομές και κοινωνική πρόνοια

Ταξιδεύω πολύ συχνά σε διαφορετικές γωνιές του πλανήτη συλλέγοντας πολύχρωμες εικόνες και μοναδικές εμπειρίες μέσω της επαφής μου με διαφορετικές κουλτούρες και νοοτροπίες που με έχουν κάνει τόσο πλούσιο που τα υλικά αγαθά μοιάζουν στενάχωρα και λίγα Πολλές φορές έχω εκπλαγεί ευχάριστα ή δυσάρεστα ειδικά σε κοινωνίες που έχουν δομηθεί σε εξαιρετικά καπιταλιστικές βάσεις με σκληρό πρόσωπο και έντονες οικονομικές ανισότητες αλλά με έντονο το στοιχείο της κοινωνικής ισότητας και πρόνοιας.

Στην πλειοψηφία τους όμως όλες σχεδόν οι κοινωνίες έχουν ένα κοινό παρανομαστή : το κράτος δικαίου που δεν ξεχνά τους πολίτες όταν αρρωστήσουν, γεράσουν η γεννηθούν με κάποιο πρόβλημα υγείας. Πολλές φορές πιάνω και τον εαυτό μου να σκέφτεται τι μπορεί να κάνει αλλά από την δυνατή θέση που μου παρέχει η αρτιμέλεια, η υγεία και το σχετικά νεαρό της ηλικίας μου….Και καθώς περπατώ στα διαλυμένα βρώμικα πεζοδρόμια της πόλης ξεχνώ τα προβλήματα των άλλων καθώς εγώ μπορώ να προσπεράσω τα εμπόδια που μοιάζουν βουνό σε κάποιους άλλους.

Δεν μπορώ να σκεφτώ πόλη που να απεχθάνεται τόσο πολύ τους “Ανάπηρους”, τους ηλικιωμένους και τους αρρώστους και να αδιαφορεί για την σκληρή καθημερινοτητά τους.

Δυστυχώς, στήσαμε μια πόλη που δεν ταιριάζει σε όλους και χαρακτηρίζεται κάποιος ως ανάπηρος επειδή δεν μπορεί να ζήσει σε μια σκληρή πόλη χωρίς υποδομές. Τα δικά μας σκαλιά, τα διαλυμένα πεζοδρόμια και τα αφιλόξενα λεωφορεία λειτουργούν ως ανυπέρβλητα εμπόδια για τους διαφορετικούς από εμάς. Ένας συνάνθρωπος μας σε καροτσάκι θα μπορούσε να κάνει τα πάντα σε μια ανθρώπινη πόλη και να προσφέρει τα ίδια η και περισσότερα αν του δίναμε την ευκαιρία!

Δεν χρειάζεται τις ράμπες η πόλη άραγε που τις αφήσαμε να διαλυθούν? Βασίστηκαν σε ευρωπαϊκές επιδοτήσεις και οδηγίες για να τοποθετηθούν και μετά ξεχάστηκαν επιδεικτικά σαν τους ανθρώπους που θα έπρεπε να υπηρετούν. Άνθρωποι ανεκτικοί και μεγαλόψυχοι οι “ανάπηροι” ανέχονται όλους εμάς τους θεωρητικά υγιείς και δεν αντιδρούν βίαια διεκδικώντας αν μη τι άλλο τα αυτονόητα. Ίσως να φταίει και αυτό το αθώο βλέμμα μας που με οίκτο πολλές φορές τους παρατηρεί, με περίσσιο ενδιαφέρον και είναι κάτι που τους οδηγεί εκ νέου σε μια απομόνωση που δεν ζήτησαν και φυσικά δεν αξίζουν.

Αφιλόξενα και χωρίς σήμανση τα πεζοδρόμια της Πάτρας μας, ελλιπής φωτισμός, θέσεις στάθμευσης ΑΜΕΑ που καταπατούμε και ένας δήμος που αδιαφορεί επιδεικτικά. Ηθικά είμαστε όλοι ένοχοι μιας πόλης που φανερά επιδεικνύει ρατσιστικά ένστικτα στο διαφορετικό και οφείλουμε να αλλάξουμε. Το οφείλουμε στην πανέμορφη πόλη μας το νοιάξιμο, το οφείλουμε στη συνείδηση μας, το οφείλουμε στα παιδιά και φυσικά το οφείλουμε στους ανθρώπους που είναι δίπλα μας και χρειάζονται την αγάπη μας…

Παιδιά παίζαμε την τυφλόμυγα με καλυμμένα μάτια και γελούσαμε πέφτοντας σε έπιπλα και αντικείμενα, μην επιτρέψουμε αυτό το παιχνίδι να γίνει η σκληρή καθημερινότητα συνανθρώπων μας….

Ιωάννης Τσούρης

Υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος

Οικονομολόγος Δημοτικός Σύμβουλος

Πάτρα – Η Δική μας Πόλη

#ΟμάδαΝίκοςΤζανάκος