ΠΑΡΑΚΜΙΑΚΗ ΕΙΚΟΝΑ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΟΛΓΑΣ: ΠΑΝΤΟΥ ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ «ΚΑΘΙΣΤΙΚΑ» ΝΕΟΥ ΤΥΠΟΥ

Παραδομένη στην καταγγελτική αισθητική και τις αρτίστικες ανησυχίες των πιο πιστών πλέον θαμώνων της, περιθωριακών, αναρχικών στοιχείων και ναρκομανών, η πλατεία Ολγας η οποία πέραν του κόσμου που συχνάζει στις καφετέριες περιμετρικά, έχει εξελιχθεί σε «καμβά» αυθαιρεσίας. Αυξάνονται πια τα πολύχρωμα συνθήματα διαμαρτυρίας στα πεζούλια και τα σπασμένα παγκάκια ενώ δημιουργούνται και ειδικά «καθιστικά» για τις καθιερωμένες συντροφιές –είδαμε ένα με το πορτρέτο του Παύλου Φίσσα αλλά και κανονικό σαλόνι με παλέτες μεταφορέων ως… new entry.

«Ασορτί» με το πολύπαθο κτίριο του παραρτήματος του Πολυτεχνείου στην Κορίνθου, η πλατεία Ολγας έχει χάσει εδώ και αρκετό καιρό την ταυτότητα της οικογενειακής αστικής πλατείας από την στιγμή που αφαιρέθηκε η παιδική χαρά, ενώ όταν σκοτεινιάζει κανένας δεν επιτρέπει στα παιδιά του αλλά ούτε και στον εαυτό του να πλησιάσει στα σημεία που μοιάζουν «στημένα» για γκέτο. Και εννοείται σε δημοκρατική χώρα ζούμε, οπότε σε δημόσιο χώρο έχει ο καθένας το δικαίωμα να συγκεντρώνεται και να εκφράζεται, όμως αναρωτιόμαστε εάν υπάρχει τελικά όριο παρέμβασης στην περιουσία όλων των πολιτών. Μπορούμε όλοι να χρωματίζουμε τα πάντα και να τοποθετούμε τα «σαλονάκια» της αρεσκείας μας; Αυτό γίνεται με την έγκριση των αρμοδίων; Τι θεωρείται βανδαλισμός και τι όχι; Ποιος αποφασίζει πως μια πλατεία θα λειτουργεί ως χώρος συγκεκριμένης ιδεολογικής τοποθέτησης, η οποία επιμένει να συνδέει τις απόψεις της με καταστροφές; Γιατί επιβλήθηκε το σκοτάδι που ευνοεί άνομες πράξεις και δεν μπαίνουν ψηλοί προβολείς όπως αλλού στο κέντρο;

Η συγκεκριμένη εικόνα δεν αποτελεί βέβαια αφορμή επίθεσης σε ασθενείς εξαρτημένους συμπολίτες μας, που καθημερινά μας πλησιάζουν ζητιανεύοντας και συχνά καταρρέουν μπροστά στα μάτια μας, αλλά σε εκείνους που μετατρέπουν συνειδητά την πλατεία σε «σπίτι τους» με το «έτσι θέλω».

Μήπως να κατέβω κι εγώ δίπλα στο συντριβάνι, να κατασκηνώσω και να κολλήσω ταπετσαρία; Και τελικά: μπορώ να κάνω ότι θέλω και όπου θέλω σε αυτή την πόλη; Δε θα γράψω τα περί παλιάς αρχοντικής Πάτρας, ακούγεται πια ως ανεπίτρεπτο ανέκδοτο…

Άντυ Μπακοπούλου – thebest.gr

Σχόλια: